Gleðibankinn

Mikið á ég að þakka honum Gumma frænda fyrir að gefa mér best of Magnús Eiríksson! Í hvert skipti sem ég er ein heima get ég laumast til að setja þessa svakalega hallærislegu mússík á (að mati hins ástkæra, enda nenni ég sko heldur ekki að hlusta á eitthvert austurrískt píkupopp frá '84!), og þvílík unun! Maður kemst í gamla Júróvisjónfílinginn og sér loks hið bjarta í tilverunni!

(Svona fyrir reynda bloggara; hafiði tékkað á pro-american fréttum og auglýsingum Bloggers? Þetta er næstum því fyndið!)

Talandi um Ameríku, þá hitti ég stundum Ameríkana í skólanum og annars staðar, og það hlægilega er að þau eru ekki að fatta af hverju helmingur Evrópubúa eru skeptískir á "the American Dream" þjóðfélagið sem þau búa í! Reyndar ætti maður sem Íslendingur að tékka á því af hverju íslenskt þjóðfélag og sýstem líkist amerísku meira og meira? Það er dálítið djúpt í árina tekið að halda því fram að samfélag á stærð við íslenskt geti tekið upp nákvæmlega sömu stefnu og "risinn" í heilbrigðis, mennta-, viðskipta- og skattamálum! En jú, Íslendingar hafa alltaf litið stórt á sig... Sjáum hvað setur!

Bernhard tók sig til og keypti á mig skó í dag! Þeir eru eiturgrænir og gulir og fílingurinn er eins og að ganga um í fíflum! Ég held að kannski þetta hafi verið einhvers konar "andartaksgeðveiki" (eða heitir það ekki svona í sakamálaþáttunum?), en hvað! Ég geng í þeim þótt það sé hægt að hlæja að mér í fimmtíu metra radíus. Annars veð ég í gjöfum í augnablikinu, já í bókstaflegum skilningi. Mamma kom nefnilega færandi hendi með þrjár blússur sem geta teygst út í hið óendanlega og eiga eftir að reynast vel í sumar.

Reyndar skil ég ekkert í því að það sé hægt að vera komin fimm mánuði á leið án eins einasta plúskílós. Ég hef verið svona svakalega vel í holdum fyrirfram! Eða þá er ég að reyna of mikið á mig með því að hjóla í skólann á morgnanna (ég reyndar er við að fá hjartaáfall í hvert skipti á síðustu skrefum upp tröppurnar í skólanum)! En ég læt það ekkert á mig fá.

Eftirpáska

Ég er búin með allt innúr páskaegginu en gengur tregt að brjóta niður skurnina. Eru fleiri sem eiga í þessum vandræðum? Best væri að "snúa egginu á rönguna" og selja poka með innvolsi í og svo lítilli eggjakúlu fyrir innan allt nammið. Það er ekki í frásögur færandi að Bernhard er sérstaklega hneikslaður á matarvenjum mínum þegar um er að ræða páskaegg.

Í persónulegum fréttum er þetta helst að frétta: A. Ég er að komast yfir erfiðleika páskafrísins, líklega búin að úttala illsku mína gagnvart umræddri konu. B. Ég er að venjast kalda vatninu í lauginni. C. Hið óborna sparkar kröftuglega inni í mér á hverjum degi.

Þar að auki fékk Bernhard tilboð um vinnu hjá UN World Food Programme en ég sagði við hann að hann mætti ekki fara frá mér núna. Hann skildi það svo sem þótt að hann hafi í alvörunni hugsað málið, en við erum að plana að halda okkur opnum fyrir svona vinnu eftir að ég er búin með skólann, kannski eftir eitt ár. Ekki það að ég sé tilbúin til að fara til Sri Lanka og vera heimavinnandi húsmóðir eins og sumir sem við þekkjum! En ef ég gæti fengið einhverja samsvarandi vinnu, bara við arkítektúr, skipulag eða svipað, þá stendur ekkert í vegi fyrir því að flytja til útlanda! ;.D (Júbbí!)

Hversdagsleikinn snýr aftur (the return of the quotidien)

Þeir sem við á fá mína innilegustu afsökunarbeiðni vegna fjarveru minnar í bloggheiminum. Hér hefur mikið verið að gera og ekki allt jafn skemmtilegt. Rétt fyrir páska voru milliskil á verkefninu, fylgjandi ógleði í bókstaflegri merkingu orðsins, helgarþreyta þar af leiðandi og tengdó í heimsókn alla páskana.

Merkilegt að á þessum fimm dögum tókst minni ástkæru tengdamóður að tapa því út úr sér að hún ekki vissi til þess að Ísland tilheyrði Evrópu frekar en Ameríku, best væri fyrir hið óborna barn að ég væri gift manninum (því þannig er það í Austurríki), danska heilbrigðiskerfið væri plat og það væri miklu betra bara að fæða þetta tiltekna barn í Vín, og, rúsínan í pulsuendanum; að ég ætti kannski að sleppa kvöldmáltíðunum hér eftir þannig að ég myndi grennast doldið. Það er ekki í frásögur færandi að hið kalda stríð er hafið að nýju. Noone messes with ME! Ég er hundleið á því að segja Aha og jájá; hér eftir fær hún að heyra það eins oft og þarf að það er ÉG sem ræð í mínu lífi. Og það er enginn annar en ÉG og Bernhard sem ölum þetta barn upp og lifum því fjölskyldulífi sem okkur sýnist. Annað væri óréttlætanlegt. Hún er nú þegar búin að fá sinn séns!

Að koma aftur eins og í skólann var eins og að synda í OF kaldri laug: fyrst var það sjokk að fatta að það er svo lítill tími eftir og ég á eftir að ná að gera svo margt. Þar á eftir kom sprettur á mig og ég kláraði plakat fyrir LFB, hljóp eins og vitleysingur um allan skólann til að prenta o.s.frv. En í dag er ég bara þreytt. Vatnið er of kalt, ég þarf að venjast því aftur.

Hins vegar er vorið komið til að vera í augnablikinu. Það er sól á hverjum degi og í stóru görðunum er fólk farið að safnast saman með bjór í hönd og njóta góða veðursins. :-D Það er þá þess virði eftir allt saman að upplifa veturinn til að geta notið vorsins.

Enn með lífsmarki

Á skrifborðinu mínu stækkar hrúgan af ósvöruðum bréfum hins opinbera; læknum, skatti og kommúnu. Þetta eitt ber þess vott að aðrir og mikilvægari hlutir íþyngja mér þessa dagana. Annars er allt við það sama í íbúðinni. Nýþvegið gólf, allir diskar þvegnir í eldhúsinu og nýbúið að þrífa kalk síðustu mánaða af baðherbergisvaskinum. Það verður hér að viðurkennast að gott ástand íbúðarinnar er að vísu ástkærum manni að þakka. Ekki hef ég tíma til slíks!

En því er heldur ekki að neita að maðurinn heldur ekki hefur tíma til slíks. Einhver verður einfaldlega að gera þetta! Og þegar hann á í stríði við einhverja galdraformúlu í CMS prógrammeringunni (fyrir þá sem vita eitthvað um internetið og grunnfræði þess) er jú alltaf ágætt að taka sér frí og þvo aðeins upp. Já, eða þrífa baðherbergið. Það er feikna þægilegt, já, ef ekki nauðsynlegt að eiga heimavinnandi mann.

Það er að segja EF hann stökkbreytist ekki snögglega í snyrtipinna sem eyðir helmingi lífs síns í eldhúsinu og pirrast á mér þegar ég "gleymi" að henda mjólkurfernunni eftir hennar hinstu ferð út úr ísskápnum. Það er nefnilega ein aðal hættan við heimavinnandi fólk, það verður svo smámunasamt. Heimilið verður heilagt. Ég er að segja það, við VERÐUM að spara fyrir skúffuuppþvottavélinni frægu.

En já, hér er mikið að gera, þökk sé hinni sívælandi fröken fix, kennaranum mínum. Hún svoleiðis keyrir mig áfram eins og keppnishest. Ég er löngu komin fram úr félögum mínum í bekknum en nei: þetta á að vera fullkomið. Hún veit jafn vel og ég að til þess að ég geti fengið verkefnið samþykkt sem "næstsíðasta", VERÐ ég einfaldlega að sýna fram á hvað ég hef fram að færa. Það hræðir mig pínulítið að ég er komin með byggingu í hendurnar sem ég veit ekki hvað mér finnst um eða af hverju hún varð svona, á meðan hinir í bekknum basla enn með einhver skemu!

Ég hitti í dag vinkonu sem mér líkaði mjög vel við fyrir tveimur árum. Eitthvað hefur breyst vegna þess að á einu og hálfu ári hef ég farið frá því að kalla hana eina af bestu vinkonum mínum til að hata hana gjörsamlega og núna til að bara vera þreytt af henni. Hún er einmitt svona stelpa sem heldur alltaf að hún hafi rétt fyrir sér og viti nákvæmlega hvað er best fyrir mig. T.d. byrjaði hún í dag að hneykslast á mér fyrir að fara ekki reglulega út að hlaupa. Eða að synda. Aðalatriðið að það sé á föstum tímum hverja viku.

Ekki það að hún hafi ekki rétt fyrir sér. Hún hefur jú fullkomlega rétt fyrir sér! En hins vegar getur maður ekki setið og sagt að aðrir eigi að gera þetta og hitt án þess að vita hvað er í gangi hjá manneskjunni yfirleitt! Það að maður er í skólanum alla daga frá níu til sex og sofi restina af kvöldinu vegna þess að maður bara ekki GETUR lyft litlafingri eftir slíkan dag. Eða að sitja alla helgina og vinna á tölvuna vegna þess að það einfaldlega eru ekki nógu margir tímar í vikunni! Hvar á ég að finna tíma eða yfirleitt orku til þess að sprikla þrisvar í viku? Þá verð ég í augnablikinu að láta tuttugu mínútna hjólatúrinn í skólann og kannski einn góðan göngutúr um kvöldið duga í bili. Ég sé ekki af hverju allir eiga að vera svona orkufullir og ótrúlega fitt endalaust. Stundum eru bara aðrir hlutir í lífinu sem skipta meira máli. Eins og ég segi: í bili. Vonandi hefur maður tíma til þess einhvern tíma seinna að vera fullkominn og fara í gymmið annan hvern dag. Og baka bollur á sunnudögum. Og vera í hárri stöðu í fyrirtækinu. Og allt hitt sem maður á að gera ef maður ætlar að verða fullkominn eins og hinir.

Kannski er vandamálið það að hún í raun og veru er hundóánægð með sjálfa sig, og eins og oft gerist, er auðveldara að spegla sig í mér og segja við mig að ég eigi að halda mér fitt og ég eigi að gera allt þetta sem á að gera. Því í rauninni er ég ánægðari með sjálfa mig en hún er; þótt ég sé tíu kílóum þyngri og fari kannski ekki jafn oft út að hlaupa og hún gerir.