Hjálp!
Ég er í stresskasti dauðans og sé fram á að þetta verði verra með hverjum deginum þar til á mánudag. Er ekki einhver sem getur komið og verið matselja hjá okkur þangað til?
Það myndi bjarga mér alveg. Takk fyrir, takk.
sunnudagur, október 26, 2003
Þjóðhátíð
Jú, þið eruð að lesa rétt: það er þjóðhátíðardagur Austurríkismanna í dag. Ég byrjaði daginn á því að óska ástinni minni til hamingju með daginn og eins blá og ég nú er gat ég ekki annað en spurt með barnslegri tilhlökkun: hvenær verða flugeldarnir?! "Flugeldar?! Hvað meinarðu?" var svarað hryssingslega. Það er sem sagt enginn quatorze juillet hérna eins og ég í einfeldni minni vonaði. Ókei; næst var spurt: "En hvað með hátíðarhöldin? Lúðrasveitina, þú veist (hér tók ég byrjun Öxar við ánna í trompetútgáfunni (með vörunum, að sjálfsögðu))?" En nei. Allt kom fyrir ekki. Engin lúðrasveit. Hátíðarhöld? Kannski.
Þar á eftir var farið inn á síðu hersins á netinu og þar eru tilkynningar um uppátæki niðri í bæ í dag. "Hvað, herinn?" varð mér á að æpa. (Hið margumtalaða íslandúrnatóherinnburt ómaði í huga mér) "Já, herinn", var svarið, "er það ekki það sem þjóðhátíðardagurinn snýst um? Eitthvað militær-shit?" Ég gapti.
Og ég nuðaði í honum og þóttist ætla að fara ein og ég veit ekki hvað, þar til maðurinn lofaði að taka mig, hátíðarsjúka manneskjuna niðrí bæ að sjá uppistand hersins við Burg. Og svo var þrammað af stað. Annað eins uppátæki hef ég aldrei verið vitni að. Við Burg var svo mikið að fólki að maður varð að synda til að komast eitthvað áfram. Og seisei nei, það voru engir helvítis þjóðbúningar, engin póetísk fjallkona að stappa stálinu í fólkið, engin máluð barnaandlit, enginn rjómaís með dýfu, engir smáfánar viftandi í vitum manns.
Það var bara herinn. Allsstaðar.
Geðveik, nýhönnuð/ smíðuð herþota (ég huxaði með mér: ætla þeir virkilega að drepa einhvern með svo fallegu vopni? og þar á eftir: jeminn, þetta er virkilega eins og tekið út úr japanskri science-fiction teiknimynd), þyrlur, trukkar, byssur og vopnaðir menn svo langt sem augað eygði. Þetta var eins og draumur af sjómannadegi, þetta voru bara engir sjómenn heldur hermenn, "licenced to kill". Eftir hringinn datt mér í hug að það yrði örugglega gert sprengjutilræði á svæðið, ég varð allt í einu mjög móðursjúk og sá sjálfsmorðssprengju í hverri einustu feitlagnri manneskju sem mætti okkur í luralegri úlpu. Og þar með var þjóðhátíðinni lokið fyrir mér.
Í dagblaðinu í dag "Der Standard" stendur að Austurríkismenn hafi orðið meiri þjóðerniskennd. Þeir lýsi ekki lengur landi sínu sem hálfgerðum undirhatti Þýskalands eins og raunin var eftir stríðið, heldur sjái að það sé munur á þeim og þjóðverjum og unga fólkið vilji jafnvel leggja áherslu á það. Hvers vegna er þá þjóðhátíðin sniðgengin af öllum nema hernum? Ég skil ekki af hverju börnin þeirra hlaupa ekki um með fána og syngja þjóðernissöngva. Þetta er jú bara einu sinni á ári. Og þýðir í rauninni ekkert nema: ég og þú heyrum til saman og verðum að passa uppá hvern annan. Það er einmitt þetta sem "þjóðerni" þýðir. Ekki að fara niðrí bæ og skoða þyrlur og horfa á karla í felubúningum skjóta í sekki.
Í dag var í fyrsta skipti sem ég hljóp hér í Vín. Ég hljóp niður í Schönbrunn, upp á hæðina (labbaði reyndar þann spotta, enda verður maður að hafa ansi mikið þol til að hlaupa upp aðra eins hæð), framhjá Gloríettunni, niður hæðina aftur, út úr garðinum, yfir ánna, inn í annan garð og þar í gegn heim. Óskið mér til hamingju.
Og þótt það sé þjóðhátíð þá slökkva þeir samt á Gloríettunni eftir klukkan sex til að spara rafmagnið! Þvílík þjóð!
Jú, þið eruð að lesa rétt: það er þjóðhátíðardagur Austurríkismanna í dag. Ég byrjaði daginn á því að óska ástinni minni til hamingju með daginn og eins blá og ég nú er gat ég ekki annað en spurt með barnslegri tilhlökkun: hvenær verða flugeldarnir?! "Flugeldar?! Hvað meinarðu?" var svarað hryssingslega. Það er sem sagt enginn quatorze juillet hérna eins og ég í einfeldni minni vonaði. Ókei; næst var spurt: "En hvað með hátíðarhöldin? Lúðrasveitina, þú veist (hér tók ég byrjun Öxar við ánna í trompetútgáfunni (með vörunum, að sjálfsögðu))?" En nei. Allt kom fyrir ekki. Engin lúðrasveit. Hátíðarhöld? Kannski.
Þar á eftir var farið inn á síðu hersins á netinu og þar eru tilkynningar um uppátæki niðri í bæ í dag. "Hvað, herinn?" varð mér á að æpa. (Hið margumtalaða íslandúrnatóherinnburt ómaði í huga mér) "Já, herinn", var svarið, "er það ekki það sem þjóðhátíðardagurinn snýst um? Eitthvað militær-shit?" Ég gapti.
Og ég nuðaði í honum og þóttist ætla að fara ein og ég veit ekki hvað, þar til maðurinn lofaði að taka mig, hátíðarsjúka manneskjuna niðrí bæ að sjá uppistand hersins við Burg. Og svo var þrammað af stað. Annað eins uppátæki hef ég aldrei verið vitni að. Við Burg var svo mikið að fólki að maður varð að synda til að komast eitthvað áfram. Og seisei nei, það voru engir helvítis þjóðbúningar, engin póetísk fjallkona að stappa stálinu í fólkið, engin máluð barnaandlit, enginn rjómaís með dýfu, engir smáfánar viftandi í vitum manns.
Það var bara herinn. Allsstaðar.
Geðveik, nýhönnuð/ smíðuð herþota (ég huxaði með mér: ætla þeir virkilega að drepa einhvern með svo fallegu vopni? og þar á eftir: jeminn, þetta er virkilega eins og tekið út úr japanskri science-fiction teiknimynd), þyrlur, trukkar, byssur og vopnaðir menn svo langt sem augað eygði. Þetta var eins og draumur af sjómannadegi, þetta voru bara engir sjómenn heldur hermenn, "licenced to kill". Eftir hringinn datt mér í hug að það yrði örugglega gert sprengjutilræði á svæðið, ég varð allt í einu mjög móðursjúk og sá sjálfsmorðssprengju í hverri einustu feitlagnri manneskju sem mætti okkur í luralegri úlpu. Og þar með var þjóðhátíðinni lokið fyrir mér.
Í dagblaðinu í dag "Der Standard" stendur að Austurríkismenn hafi orðið meiri þjóðerniskennd. Þeir lýsi ekki lengur landi sínu sem hálfgerðum undirhatti Þýskalands eins og raunin var eftir stríðið, heldur sjái að það sé munur á þeim og þjóðverjum og unga fólkið vilji jafnvel leggja áherslu á það. Hvers vegna er þá þjóðhátíðin sniðgengin af öllum nema hernum? Ég skil ekki af hverju börnin þeirra hlaupa ekki um með fána og syngja þjóðernissöngva. Þetta er jú bara einu sinni á ári. Og þýðir í rauninni ekkert nema: ég og þú heyrum til saman og verðum að passa uppá hvern annan. Það er einmitt þetta sem "þjóðerni" þýðir. Ekki að fara niðrí bæ og skoða þyrlur og horfa á karla í felubúningum skjóta í sekki.
Í dag var í fyrsta skipti sem ég hljóp hér í Vín. Ég hljóp niður í Schönbrunn, upp á hæðina (labbaði reyndar þann spotta, enda verður maður að hafa ansi mikið þol til að hlaupa upp aðra eins hæð), framhjá Gloríettunni, niður hæðina aftur, út úr garðinum, yfir ánna, inn í annan garð og þar í gegn heim. Óskið mér til hamingju.
Og þótt það sé þjóðhátíð þá slökkva þeir samt á Gloríettunni eftir klukkan sex til að spara rafmagnið! Þvílík þjóð!
föstudagur, október 24, 2003
Fyrsta fönnin féll í gærkvöldi. Það var orðið dimmt þegar ég grunlaus gekk út úr metróstöðinni á leið út á sporvagnstoppistöð. Viti menn, slyddan hrundi niður úr himninum, illa lýst gatan var blaut og flokkur fólks húkti í sporvagnsskýlinu. Ekki leið á löngu þar til ég var orðin blaut í fæturna, enda í lágbotna Bianco skónum.
Hvenær verða draumarnir að veruleika? Verst er þegar maður enga drauma hefur, heldur flýtur áfram í einhverri óskiljanlegri sælu eins og ég geri í augnablikinu. Gleymi öllu um skóla og aðra ókosti lífsins. Er bara og hángi í tómarúmi á milli þessa lífs og hins. Pása.
Ég er stóránægð í vinnunni. Ég held ég sé búin að fá yfirmann minn af hugmyndinni um að mála húsið röndótt. Hvernig í ósköpunum á maður að finna liti sem eiga eftir að líta vel út eftir tíu ár? Það er nefnilega akkúrat það verkefni sem hann setti í hendurnar á MÉR! Hann vissi bara ekki að mér finnst flestir litir fallegir og flestir litir fallegir saman, þeir gefa bara mismunandi tilfinningu. Málið er að ef ég á að finna fimm liti sem "víbrera" saman, tekur það að minnsta kosti nokkra mánuði fyrir mig, allavega ef ég á að vera viss um að þeir geti verið fallegir eftir tíu ár líka, hvað þá eftir fimmtíu ár! Þá er málið að finna eitthvað sem er jafn tímalaust og... já t.d. skotapilsmunstur!!! Glætan. Ég á að vera búin á þriðjudag.
Og já. Hvernig fékk ég yfirmanninn næstum því af hugmyndinni með rendurnar? Ég kom með eitthvað ennþá fallegra: tveir þungir, dökkir klumpar mætast. Annar þeirra er dökkgrár, hinn er ívið ljósari. Þeir stangast á en renna samt saman þar sem þeir leiða báðir inn í garðinn fyrir innan. Í skorinni á milli þeirra (stigaganginum) glittir á appelsínugult innviðið, gluggakarmarnir eru í heitum litum og litað gler er sett fyrir framan frönsku altönin sem líka eru í rauðleitum litum. Þetta er eins og hraunið þar sem glittir í kvikuna undir.
Þið ekki-arkítektar: haldiði ekki að þið mynduð vilja búa í svona húsi?
Bwadr, alltaf sama faglega gasið.
Eftir að ég hætti við Dónaeyjuna (Sorrí þið Dóna-fans, hún var of stór!) hef ég ekki drullað mér til að setja myndirnar af mínum lita bletti (þar sem ég ætla að gera mini-verkefnið mitt) í skjal og senda til prófessorsins. En nú fer að koma að því. Við Bernhard erum jú líka að gera Osló að betri stað að lifa, ja svona með annari hendinni, þannig að ég sé nú ekki að ég sé eitthvað slórandi hérna. En það er jú alltaf best að hafa mörg verkefni í gangi, þá leiðist manni minna á milli kaffihúsaferðanna!
Ég hef það annars í huga að gera graskerssúpu í hádegismat á morgun, þannig að ef einhver á leið um þessi stræti, bjallið í mig og þið eruð velkomin í mat! :-D
Hvenær verða draumarnir að veruleika? Verst er þegar maður enga drauma hefur, heldur flýtur áfram í einhverri óskiljanlegri sælu eins og ég geri í augnablikinu. Gleymi öllu um skóla og aðra ókosti lífsins. Er bara og hángi í tómarúmi á milli þessa lífs og hins. Pása.
Ég er stóránægð í vinnunni. Ég held ég sé búin að fá yfirmann minn af hugmyndinni um að mála húsið röndótt. Hvernig í ósköpunum á maður að finna liti sem eiga eftir að líta vel út eftir tíu ár? Það er nefnilega akkúrat það verkefni sem hann setti í hendurnar á MÉR! Hann vissi bara ekki að mér finnst flestir litir fallegir og flestir litir fallegir saman, þeir gefa bara mismunandi tilfinningu. Málið er að ef ég á að finna fimm liti sem "víbrera" saman, tekur það að minnsta kosti nokkra mánuði fyrir mig, allavega ef ég á að vera viss um að þeir geti verið fallegir eftir tíu ár líka, hvað þá eftir fimmtíu ár! Þá er málið að finna eitthvað sem er jafn tímalaust og... já t.d. skotapilsmunstur!!! Glætan. Ég á að vera búin á þriðjudag.
Og já. Hvernig fékk ég yfirmanninn næstum því af hugmyndinni með rendurnar? Ég kom með eitthvað ennþá fallegra: tveir þungir, dökkir klumpar mætast. Annar þeirra er dökkgrár, hinn er ívið ljósari. Þeir stangast á en renna samt saman þar sem þeir leiða báðir inn í garðinn fyrir innan. Í skorinni á milli þeirra (stigaganginum) glittir á appelsínugult innviðið, gluggakarmarnir eru í heitum litum og litað gler er sett fyrir framan frönsku altönin sem líka eru í rauðleitum litum. Þetta er eins og hraunið þar sem glittir í kvikuna undir.
Þið ekki-arkítektar: haldiði ekki að þið mynduð vilja búa í svona húsi?
Bwadr, alltaf sama faglega gasið.
Eftir að ég hætti við Dónaeyjuna (Sorrí þið Dóna-fans, hún var of stór!) hef ég ekki drullað mér til að setja myndirnar af mínum lita bletti (þar sem ég ætla að gera mini-verkefnið mitt) í skjal og senda til prófessorsins. En nú fer að koma að því. Við Bernhard erum jú líka að gera Osló að betri stað að lifa, ja svona með annari hendinni, þannig að ég sé nú ekki að ég sé eitthvað slórandi hérna. En það er jú alltaf best að hafa mörg verkefni í gangi, þá leiðist manni minna á milli kaffihúsaferðanna!
Ég hef það annars í huga að gera graskerssúpu í hádegismat á morgun, þannig að ef einhver á leið um þessi stræti, bjallið í mig og þið eruð velkomin í mat! :-D
miðvikudagur, október 22, 2003
Ný vinna
Fyrsta heila vinnudegi mínum er lokið.
Ég er að drepast í bakinu. Ég sit á versta stólnum á kontorinu, það er samt enginn kollur, bara ekki hannaður til að sitja við tölvu á honum. Ég er þreytt. Ég vil bara fá frí aftur, ekkert annað!
Gefst samt ekki upp. Fyrsti dagurinn er jú alltaf erfiðastur.
Engin stóruppgötvun á nýjum vinnustað: þetta er greinilega alltaf sama rútínan bara. Ég á að lappa uppá projekt fyrir 9 íbúðir. Verkefnið er komið það langt að búið er að takmarka allan fjandann, ekkert sérstaklega kreatívt við það. En samt er hægt að laga það mikið fyrir það. Ég á að ákveða hvernig húsið á að líta út frá götunni og frá garðinum séð (húshliðar), plús ákveða hvernig innkeyrslan er (það verður hægt að parkera bílum inni í garðinum). Það er búið að ákveða gjörsamlega hvernig íbúðirnar verða, nema vantar að ákveða hvernig svalirnar eru. Það á að byrja að byggja næsta vor, þannig að ég fæ líklega að ráða hvernig húsið lítur út áður en það verður sett í framkvæmd!
Það er einhver spenna hérna á milli sambúans og Bernhards, þeir talast ekki við nema í einhverjum pirringi. Held samt að það komi mér ekki við, það er bara erfitt að búa með vinum sínum greinilega.
Fyrsta heila vinnudegi mínum er lokið.
Ég er að drepast í bakinu. Ég sit á versta stólnum á kontorinu, það er samt enginn kollur, bara ekki hannaður til að sitja við tölvu á honum. Ég er þreytt. Ég vil bara fá frí aftur, ekkert annað!
Gefst samt ekki upp. Fyrsti dagurinn er jú alltaf erfiðastur.
Engin stóruppgötvun á nýjum vinnustað: þetta er greinilega alltaf sama rútínan bara. Ég á að lappa uppá projekt fyrir 9 íbúðir. Verkefnið er komið það langt að búið er að takmarka allan fjandann, ekkert sérstaklega kreatívt við það. En samt er hægt að laga það mikið fyrir það. Ég á að ákveða hvernig húsið á að líta út frá götunni og frá garðinum séð (húshliðar), plús ákveða hvernig innkeyrslan er (það verður hægt að parkera bílum inni í garðinum). Það er búið að ákveða gjörsamlega hvernig íbúðirnar verða, nema vantar að ákveða hvernig svalirnar eru. Það á að byrja að byggja næsta vor, þannig að ég fæ líklega að ráða hvernig húsið lítur út áður en það verður sett í framkvæmd!
Það er einhver spenna hérna á milli sambúans og Bernhards, þeir talast ekki við nema í einhverjum pirringi. Held samt að það komi mér ekki við, það er bara erfitt að búa með vinum sínum greinilega.
mánudagur, október 20, 2003
sunnudagur, október 19, 2003
Sambúðarörðugleikar
Sambúinn er fúll. Hann yrðir ekki á okkur orð, en tókst m.a. að drekka eplasafann minn og éta tómatana mína, svo ekki sé minnst á kílóið af eplum nú um helgina. Að sjálfsögðu án þess að spyrja, þetta hvarf bara svona smátt og smátt. Argh. Ég þoli ekki að búa með fúlu liði sem samkjaftar ekki.
Í kvöld sakna ég íbúðarinnar minnar, sakna skólans, sakna Kaupmannahafnar. Ekki það að Vín sé ekki stórfín, ég vil bara ekki fara aftur að vinna (ekki á morgun heldur hinn), mig langar í lángþreytta tryggð skólasetunnar. Plús það að mig langar að búa einni með Bernhard, þar sem maður veit að hverju maður gengur og hefur ekki einhvern fúlan yfir manni öll kvöld og daga ef maður er heima (maðurinn mætir jú ekki einu sinni í skólann: ekta SLOPFEN!).
Þetta var mjög góð helgi. Bíó, matur hjá vini Bernhards á laugardagskvöld. Í dag fórum við í göngutúr með foreldrum hans, það var mjög huggulegt. Nora setur að vísu dálítið út á hann, en þetta gekk. Karlinn er drullusætur við mig og við ræddum traffík og skipulagsmál.
Ég sakna ykkar! Af hverju getur maður ekki haft allt í einum pakka? Vini, kærasta, nýjar slóðir... alles?
Sambúinn er fúll. Hann yrðir ekki á okkur orð, en tókst m.a. að drekka eplasafann minn og éta tómatana mína, svo ekki sé minnst á kílóið af eplum nú um helgina. Að sjálfsögðu án þess að spyrja, þetta hvarf bara svona smátt og smátt. Argh. Ég þoli ekki að búa með fúlu liði sem samkjaftar ekki.
Í kvöld sakna ég íbúðarinnar minnar, sakna skólans, sakna Kaupmannahafnar. Ekki það að Vín sé ekki stórfín, ég vil bara ekki fara aftur að vinna (ekki á morgun heldur hinn), mig langar í lángþreytta tryggð skólasetunnar. Plús það að mig langar að búa einni með Bernhard, þar sem maður veit að hverju maður gengur og hefur ekki einhvern fúlan yfir manni öll kvöld og daga ef maður er heima (maðurinn mætir jú ekki einu sinni í skólann: ekta SLOPFEN!).
Þetta var mjög góð helgi. Bíó, matur hjá vini Bernhards á laugardagskvöld. Í dag fórum við í göngutúr með foreldrum hans, það var mjög huggulegt. Nora setur að vísu dálítið út á hann, en þetta gekk. Karlinn er drullusætur við mig og við ræddum traffík og skipulagsmál.
Ég sakna ykkar! Af hverju getur maður ekki haft allt í einum pakka? Vini, kærasta, nýjar slóðir... alles?
föstudagur, október 17, 2003
Brauð
Það verður ekki bloggað í kvöld um neina helvítis súkkulaðiköku, nú verður bloggað um BRAUÐ! (sbr. Það verður enginn helvítis rúta, það verður lángferðabíll! - ok. Ég skemmdist kannski aðeins á þessu ellefu tíma Stuðmanna STUÐI í Köben um daginn) Eeen allavega: austurrískt brauð. Ótrúlegur andskoti. Drulluseigt, mjög þungt (eitt 25 cm brauð er stundum kíló á þyngd), yfirleitt hálfbrúnt á litinn, þá er ég að meina nokkurn veginn kaffibrúnt með mjög mikilli mjólk útí. Þessi brauð eru yfirleitt úr hálf-súrdeigi, þ.e.a.s. það er súrdeig í þeim en líka ger. Yfirleitt rúgmjöl líka, blandað með hvítu hveiti. Þetta eru ágæt brauð, en erfið að skera og erfið að tyggja. Auk þess kann ég ekki við slíkt hálfkák. Annað hvort vil ég gerbrauð eða súrdeigsbrauð. Já eða rúgbrauð. No hybrids, please: I've got enough of them in my professional life!!!
Ég fór á feiknagóða sýningu í dag. Þegar ég var hálfnuð í gegnum sýninguna ruku tvær ljósærðar (með allri virðingu fyrir kláru, ljóshærðu fólki) fram úr mér (móðir og dóttir, stríðsmálaðar to the max) og sú yngri hljóðaði: "Sig mig, er det ikke större end dét?!". Eins og aðalatriðið væri hversu stór salurinn væri? Döööh, nei, þetta var stórmerkileg sýning, m.a. verk eftir Picasso sem mig hefði ekki dreymt um að hann hefði málað, gyðingar Chagalls og ótrúlega fínar teikningar eftir Klee, sem sömuleiðis komu mér á óvart.
Á eftir sótti ég Bernhard í vinnuna og við gengum í gegnum Prater garðinn áleiðis heim. Það var ótrúlega fallegt veður, gjörsamlega heiður himinn og liturinn á hestakastaníunum frá ljósgrænu til ljósguls til rauðbrúns... Haustdagur og ég í fríi: æði!
Dónaeyjan liggur grunlaus útí á og veit ekkert um tilraunir mínar til að galdra uppúr henni eymdarlegar húsalengdir utanum grá torg, illa hirta bakgarða og grunlaus úngmenni sem marsjéra niðrí bæ á föstudagskvöldum í von um að verða menn með mönnum. Þetta er playmobil á stórskala og ég er vondi kallinn.
Það verður ekki bloggað í kvöld um neina helvítis súkkulaðiköku, nú verður bloggað um BRAUÐ! (sbr. Það verður enginn helvítis rúta, það verður lángferðabíll! - ok. Ég skemmdist kannski aðeins á þessu ellefu tíma Stuðmanna STUÐI í Köben um daginn) Eeen allavega: austurrískt brauð. Ótrúlegur andskoti. Drulluseigt, mjög þungt (eitt 25 cm brauð er stundum kíló á þyngd), yfirleitt hálfbrúnt á litinn, þá er ég að meina nokkurn veginn kaffibrúnt með mjög mikilli mjólk útí. Þessi brauð eru yfirleitt úr hálf-súrdeigi, þ.e.a.s. það er súrdeig í þeim en líka ger. Yfirleitt rúgmjöl líka, blandað með hvítu hveiti. Þetta eru ágæt brauð, en erfið að skera og erfið að tyggja. Auk þess kann ég ekki við slíkt hálfkák. Annað hvort vil ég gerbrauð eða súrdeigsbrauð. Já eða rúgbrauð. No hybrids, please: I've got enough of them in my professional life!!!
Ég fór á feiknagóða sýningu í dag. Þegar ég var hálfnuð í gegnum sýninguna ruku tvær ljósærðar (með allri virðingu fyrir kláru, ljóshærðu fólki) fram úr mér (móðir og dóttir, stríðsmálaðar to the max) og sú yngri hljóðaði: "Sig mig, er det ikke större end dét?!". Eins og aðalatriðið væri hversu stór salurinn væri? Döööh, nei, þetta var stórmerkileg sýning, m.a. verk eftir Picasso sem mig hefði ekki dreymt um að hann hefði málað, gyðingar Chagalls og ótrúlega fínar teikningar eftir Klee, sem sömuleiðis komu mér á óvart.
Á eftir sótti ég Bernhard í vinnuna og við gengum í gegnum Prater garðinn áleiðis heim. Það var ótrúlega fallegt veður, gjörsamlega heiður himinn og liturinn á hestakastaníunum frá ljósgrænu til ljósguls til rauðbrúns... Haustdagur og ég í fríi: æði!
Dónaeyjan liggur grunlaus útí á og veit ekkert um tilraunir mínar til að galdra uppúr henni eymdarlegar húsalengdir utanum grá torg, illa hirta bakgarða og grunlaus úngmenni sem marsjéra niðrí bæ á föstudagskvöldum í von um að verða menn með mönnum. Þetta er playmobil á stórskala og ég er vondi kallinn.
fimmtudagur, október 16, 2003
Jebb.
Grátkast í morgun. Líkaminn er reiður í dag.
Sat og dútlaði við skólaverkefnið langt fram eftir degi, verð að fara að senda það í hausinn á prófessornum, spóla gjörsamlega fram og tilbaka þar sem ég hef ekkert verkefni ennþá. Hef samt óljósa hugmynd um hvað ég vil gera og get verið svakalega póetísk á stundum. Er bara ekki í stuði til að teikna neitt. Ansans vandræði.
Hitti Noru áðan, hún bauð mér á kaffihús. Mmm, súkkulaðitertan kom mér í rjómaskap. Ég lofaði m.a. að baka með henni jólakökurnar fyrir jólin og var jafn indæl og góðri tengdadóttur sæmir. Mér tókst nú samt að græta hana, ég fæ hana greinilega til að opna sig meira en hún hefur gert áður. Og hún var alls ekkert konservatíf. Kannski hef ég misskilið hana.
Ég er svo asnaleg í dag. Argh, mig langar að sparka í dekk.
Þori það bara ekki.
Grátkast í morgun. Líkaminn er reiður í dag.
Sat og dútlaði við skólaverkefnið langt fram eftir degi, verð að fara að senda það í hausinn á prófessornum, spóla gjörsamlega fram og tilbaka þar sem ég hef ekkert verkefni ennþá. Hef samt óljósa hugmynd um hvað ég vil gera og get verið svakalega póetísk á stundum. Er bara ekki í stuði til að teikna neitt. Ansans vandræði.
Hitti Noru áðan, hún bauð mér á kaffihús. Mmm, súkkulaðitertan kom mér í rjómaskap. Ég lofaði m.a. að baka með henni jólakökurnar fyrir jólin og var jafn indæl og góðri tengdadóttur sæmir. Mér tókst nú samt að græta hana, ég fæ hana greinilega til að opna sig meira en hún hefur gert áður. Og hún var alls ekkert konservatíf. Kannski hef ég misskilið hana.
Ég er svo asnaleg í dag. Argh, mig langar að sparka í dekk.
Þori það bara ekki.
miðvikudagur, október 15, 2003
Irrisinnig vanvittig geeeeðveikt
Ok, ok, ég skal skrifa á Ãslensku. Mér er svo sem alveg sama. Spurningin er hvorteð er hvort vinir mÃnir danskir nenni yfirleitt að kÃkja á jafn sér-Ãslenskt fyrirbæri og bloggið er.
Hér er hafin herferð á móti samleigjanda okkar, eða þ.e.a.s. útleigjandanum. Hann er alveg svakalegur, à hvert einasta skipti sem við eigum eitthvað að borða à Ãskápnum og förum út, þá er það horfið þegar við komum aftur. Ég verð annað hvort að merkja allt sem ég vil borða sjálf með "Ingi á þetta hér, ekki borða þetta" eða fela það à herberginu okkar. SÃðari kosturinn verður oftar fyrir valinu, enda finnst mér hryllilega hallærislegt að þurfa að merkja minn eigin mat! Hann (sambúinn) á svona krukku þar sem hann setur allar myntir à og er farinn að taka tuttugu centin út lÃka þegar hann fer à búð.
Ég lærði mjög mikið à gær, fór á pöbb með nokkrum úr vinnunni hans Bernhards. Einhver sagði eitt af þvà flottasta sem ég hef heyrt á þýzku:
IRRSINNIG SPANNEND: sem útleggst á Ãslenzku GEÃ�VEIKISLEGA SPENNANDI. Verð að viðurkenna að ég kikna à hnjánum við orð sem hljóma svo skemmtilega eins og irrsinnig.
Einhver sagði að ekkert kæmist með tærnar þar sem Ãslensk náttúra er með hælana. Kannski ekki, en à gær á Dónáeyju varð ég samt fyllt innlifun af þvà sem mætti mér: eldgömul tré stóðu saman à lundi við hliðina á ánni og stÃgur lá à gegnum hann. Ekki ein einasta sála, sólskin. Ã� þögninni bærði vindurinn laufið á silfur-ahornunum (Hjörtur: hjálp! Hvað heitir ahorn á Ãslensku?). Þótt ég geti ekki komið orðum að fegurðinni, verð ég að segja að þarna var Dónáeyjan með tærnar undir hælunum á Hraunfossum.
Ok, ok, ég skal skrifa á Ãslensku. Mér er svo sem alveg sama. Spurningin er hvorteð er hvort vinir mÃnir danskir nenni yfirleitt að kÃkja á jafn sér-Ãslenskt fyrirbæri og bloggið er.
Hér er hafin herferð á móti samleigjanda okkar, eða þ.e.a.s. útleigjandanum. Hann er alveg svakalegur, à hvert einasta skipti sem við eigum eitthvað að borða à Ãskápnum og förum út, þá er það horfið þegar við komum aftur. Ég verð annað hvort að merkja allt sem ég vil borða sjálf með "Ingi á þetta hér, ekki borða þetta" eða fela það à herberginu okkar. SÃðari kosturinn verður oftar fyrir valinu, enda finnst mér hryllilega hallærislegt að þurfa að merkja minn eigin mat! Hann (sambúinn) á svona krukku þar sem hann setur allar myntir à og er farinn að taka tuttugu centin út lÃka þegar hann fer à búð.
Ég lærði mjög mikið à gær, fór á pöbb með nokkrum úr vinnunni hans Bernhards. Einhver sagði eitt af þvà flottasta sem ég hef heyrt á þýzku:
IRRSINNIG SPANNEND: sem útleggst á Ãslenzku GEÃ�VEIKISLEGA SPENNANDI. Verð að viðurkenna að ég kikna à hnjánum við orð sem hljóma svo skemmtilega eins og irrsinnig.
Einhver sagði að ekkert kæmist með tærnar þar sem Ãslensk náttúra er með hælana. Kannski ekki, en à gær á Dónáeyju varð ég samt fyllt innlifun af þvà sem mætti mér: eldgömul tré stóðu saman à lundi við hliðina á ánni og stÃgur lá à gegnum hann. Ekki ein einasta sála, sólskin. Ã� þögninni bærði vindurinn laufið á silfur-ahornunum (Hjörtur: hjálp! Hvað heitir ahorn á Ãslensku?). Þótt ég geti ekki komið orðum að fegurðinni, verð ég að segja að þarna var Dónáeyjan með tærnar undir hælunum á Hraunfossum.
þriðjudagur, október 14, 2003
SIG: TILLYKKE!
Jeg har faaet jobbet hos archiguards, skal starte paa tirsdag. De har ikke endnu fundet ud af om de kan beholde mig saerlig laenge, men i hvert fald saa faar jeg noget at goere andet end at rode rundt paa skumle oer. Jeg glaeder mig rigtig meget i oejeblikket.
Jubiii!
Jeg har faaet jobbet hos archiguards, skal starte paa tirsdag. De har ikke endnu fundet ud af om de kan beholde mig saerlig laenge, men i hvert fald saa faar jeg noget at goere andet end at rode rundt paa skumle oer. Jeg glaeder mig rigtig meget i oejeblikket.
Jubiii!
mánudagur, október 13, 2003
Donauinsel - en erfaringsrejse igennem halvfjerdsernes konstruktioner
Donauinsel! Selv navnet er fyldt med myter af prostitution, narko og andre moerkets dyder. Selv har jeg ikke vaeret i omraadet paa de senere timer i doegnet.
Om sommeren er omraadet fyldt med aktiviteter. Der er barer og cafeer alle steder, fyldt med Oestriger der raaber efter mere oel, mere schnitzel, mere kaiserschmarren! Der er farverige telter hvor der bliver udserveret is, der er kajaker paa vandet, skatere ved indgangen til U-bahn.
Jeg var der i morges. Det var fuldstaendig doedt. Fodgaengerbroen over til "die Platte" (nybygget omraade paa en gammel motorvejsafkoersel) er blevet afmonteret, skaterene er vaek, omraadet ligger oede og venter. Paa hvad?
Paa en vaeg staar der "Was waere die Insel ohne...": der var sandsynligvis et reklameskilt foer, nu er der bare et spoergsmaal som ikke er blevet stillet. Hvad ville oen vaere uden mig? Uden en tilskuer?
Donauinsel er en menneskelavet konstruktion som var bygget i halvfjerdserne til at kunne regulaere vandstanden i Donau i tilfaelde af oversvoemelse. I virkeligheden har Donau vaeret regulaeret helt siden byen begyndte at vokse i retning af den (foer laa byen udenfor flodomraadet, i naerheden af den lille flod der hedder Wien). Den foerrige model (foer Donauinsel blev konstrueret) fremstod som et stor zone nord for flodens vej, der var reserveret til oversvoemning, men som ikke var i alle tilfaelde nok omraade til at holde de naere kvarterer fra at blive oversvoemmet.
Jeg har set luftbilleder fra begyndelsen af firsene hvor oen stadigvaek er en oede mark, og jeg har forestillet mig den syv aarige Bernhard uden taender i en af de lillebitte roede biler der krydser Floridsdorfsbruecke.
I dag var der fyldt med altmulig bevoksning, helt anderledes end det var paa de paene luftbilleder fra firsene. Nu gror der skyraekker, tjoernbuske, altmulig snebaeraktige busker, hindbaer osv osv i et kaempe rod. Der er pil og popler alle vegne ud til vandet saa man ikke kan se byen paa den anden side af floden. Deres famoese regatta som jeg saa desperat ledede efter var ikke til at finde. Det er ligesom at oen har sit liv om sommeren som et alternativ til solstrand-charter-pakker, og hvor reklamerne lyder: "Welcome to Bacardi-island!". Efter 15. september pakker man ned og forlader stedet. Hvad er det saa for en oe? En tidsbegraenset fun-bombe? One-night-stand med mere!
Det er deer hvor jeg vil lave min skoleopgave dette semester. Om jeg bygger den til eller jeg laver en overordnet beplantningsstrategi, ved jeg stadigvaek ikke. Maaske har I nogle gode ideer? Lad mig vide.
Donauinsel! Selv navnet er fyldt med myter af prostitution, narko og andre moerkets dyder. Selv har jeg ikke vaeret i omraadet paa de senere timer i doegnet.
Om sommeren er omraadet fyldt med aktiviteter. Der er barer og cafeer alle steder, fyldt med Oestriger der raaber efter mere oel, mere schnitzel, mere kaiserschmarren! Der er farverige telter hvor der bliver udserveret is, der er kajaker paa vandet, skatere ved indgangen til U-bahn.
Jeg var der i morges. Det var fuldstaendig doedt. Fodgaengerbroen over til "die Platte" (nybygget omraade paa en gammel motorvejsafkoersel) er blevet afmonteret, skaterene er vaek, omraadet ligger oede og venter. Paa hvad?
Paa en vaeg staar der "Was waere die Insel ohne...": der var sandsynligvis et reklameskilt foer, nu er der bare et spoergsmaal som ikke er blevet stillet. Hvad ville oen vaere uden mig? Uden en tilskuer?
Donauinsel er en menneskelavet konstruktion som var bygget i halvfjerdserne til at kunne regulaere vandstanden i Donau i tilfaelde af oversvoemelse. I virkeligheden har Donau vaeret regulaeret helt siden byen begyndte at vokse i retning af den (foer laa byen udenfor flodomraadet, i naerheden af den lille flod der hedder Wien). Den foerrige model (foer Donauinsel blev konstrueret) fremstod som et stor zone nord for flodens vej, der var reserveret til oversvoemning, men som ikke var i alle tilfaelde nok omraade til at holde de naere kvarterer fra at blive oversvoemmet.
Jeg har set luftbilleder fra begyndelsen af firsene hvor oen stadigvaek er en oede mark, og jeg har forestillet mig den syv aarige Bernhard uden taender i en af de lillebitte roede biler der krydser Floridsdorfsbruecke.
I dag var der fyldt med altmulig bevoksning, helt anderledes end det var paa de paene luftbilleder fra firsene. Nu gror der skyraekker, tjoernbuske, altmulig snebaeraktige busker, hindbaer osv osv i et kaempe rod. Der er pil og popler alle vegne ud til vandet saa man ikke kan se byen paa den anden side af floden. Deres famoese regatta som jeg saa desperat ledede efter var ikke til at finde. Det er ligesom at oen har sit liv om sommeren som et alternativ til solstrand-charter-pakker, og hvor reklamerne lyder: "Welcome to Bacardi-island!". Efter 15. september pakker man ned og forlader stedet. Hvad er det saa for en oe? En tidsbegraenset fun-bombe? One-night-stand med mere!
Det er deer hvor jeg vil lave min skoleopgave dette semester. Om jeg bygger den til eller jeg laver en overordnet beplantningsstrategi, ved jeg stadigvaek ikke. Maaske har I nogle gode ideer? Lad mig vide.
sunnudagur, október 12, 2003
I tilefni thess ad eg komst i badkar i kveld, i fyrsta skipti sidan a jolunum i hittedfyrra (eda e-d alika), aetla eg ad maela med eftirfarandi islenskuprofi:
http://edda.is/Net/front.aspx?b=rugledarett1
Lifid heil.
http://edda.is/Net/front.aspx?b=rugledarett1
Lifid heil.
Soendag i Wien.
Halvgraat vejr, med solskin ind i mellem skyerne.
Jeg havde daarlige droemme i nat, jeg har droemt at jeg er ved at miste et fly et par gange i denne her uge. Hver eneste gang har jeg denne ubehagelige foelelse af at jeg er paa vej et bedre sted hen, men at jeg ikke har pakket ned og til sidst ikke kan finde min svoemmedragt (Minnir mig a: "Hann finnur ekki billyklana!" ur "Med allt a hreinu" (lidt islansk spoeg)) eller et eller andet som jeg synes er livsnoedvendigt paa min rejse. Meget maerkeligt. Jeg vaagner altid op meget stresset og skidebange for aldrig at komme vaek derfra, miste flyet og det hele.
Han er maerkelig faetteren vi bor sammen med her. For det foerste saa spiser han alt vores mad uden at spoerge (det kan vaere ret irriterende at tro at man har et par tomater i koeleskabet og saa naar man kommer hjem er der intet tilbage) og for det andet saa har han vaeret ekstrem sur de sidste par dage. Maaske kan han ikke lide at vi er her, det rager mig lidt...
Vi var ude at gaa en tur op paa en af de mange bjerge i dag, vi tog bybanen et styk og saa var vi i skoven! Det var rigtig laekkert at komme ud i det friske luft, det skulle man goere oftere.
Jeg savner jer alle sammen!!! "Komtilbaaae! Jeg er Benny!"
Halvgraat vejr, med solskin ind i mellem skyerne.
Jeg havde daarlige droemme i nat, jeg har droemt at jeg er ved at miste et fly et par gange i denne her uge. Hver eneste gang har jeg denne ubehagelige foelelse af at jeg er paa vej et bedre sted hen, men at jeg ikke har pakket ned og til sidst ikke kan finde min svoemmedragt (Minnir mig a: "Hann finnur ekki billyklana!" ur "Med allt a hreinu" (lidt islansk spoeg)) eller et eller andet som jeg synes er livsnoedvendigt paa min rejse. Meget maerkeligt. Jeg vaagner altid op meget stresset og skidebange for aldrig at komme vaek derfra, miste flyet og det hele.
Han er maerkelig faetteren vi bor sammen med her. For det foerste saa spiser han alt vores mad uden at spoerge (det kan vaere ret irriterende at tro at man har et par tomater i koeleskabet og saa naar man kommer hjem er der intet tilbage) og for det andet saa har han vaeret ekstrem sur de sidste par dage. Maaske kan han ikke lide at vi er her, det rager mig lidt...
Vi var ude at gaa en tur op paa en af de mange bjerge i dag, vi tog bybanen et styk og saa var vi i skoven! Det var rigtig laekkert at komme ud i det friske luft, det skulle man goere oftere.
Jeg savner jer alle sammen!!! "Komtilbaaae! Jeg er Benny!"
föstudagur, október 10, 2003
Dagens diskussionsemne: KITSCH!
(Change of plans: DANSK)
Mens jeg taenker paa mine projekter, lancerer jeg en helt ny diskussion: er Hundertwasser kitsch? Og hvis hans arkitektur er kitsch, hvorfor kan jeg saa paa en eller anden maade lide hans skaeve vinduer, groenne tage, bulende gulve? Hans enkle materialevalg, staerke farver? Jeg skulle jo hedde et "dannet" menneske, men aabenbart ikke dannet nok til at tage afstand fra det "populaere", det "vulgaere" i hans bygningskunst.
Hvis vi kigger paa begrebet kitsch, som betegnes af ordboeger paa nettet som: "adj : of a display that is tawdry or vulgar, n : art in pretentious bad taste", saa maa "good taste" betegnes som "de oevre klassers smag", altsaa et produkt af samfundets struktur og traditioner, men ikke produkt af meningsmaalinger. Det betyder (for mig at se) at begrebet er hoejst udemokratisk, da det ikke tager hoejde for flertal af smag, men paapeger den "daarlige smag" af "masserne", af proletariatet eller borgerne.
Nu er spoergsmaalet: er Channel kitsch? Dolce & Gabbana? Prada? Jeg ville sige paa mange maader, JA. Disse maerker som er nogle af de dyreste paa markedet bruger faktisk aktivt "kitsche" elementer (derved forstaaet "med rod i populaer kultur") til bedre at saelge. Ingen kan fortaelle mig at de oevre klasser ikke koeber kitschede produkter! I dag gaelder det: hvis det er dyrt nok, saa er det fedt nok!
Det kan kun betyde at naar borgerlige oestrigere (f.eks. vores sambo, Bernhard og Nora (svigermutti)) kalder Hundertwasser for daarlig smag, saa er det en produkt af deres faelles kultur, af deres opdragelse. Jeg tror de er blevet opdraget til "ikke at kunne lide den slags", da de har en anden idee af "respektabel" kultur.
Jeg mener det er smaaborgerligt at forkaste den maade at lave huse paa. Det er ikke "dannet arkitektur", men det er en maade at lave huse paa som de fleste mennesker synes at er nydelig. Vi kan alle sammen lide traegulve, tykke vaegge malet i almulige farver, vi elsker at have planter omkring os og ville give mange hundrede tusinder kroner for en taghave! Saa hvorfor ikke laere noget af det? Se: jeg kan lide det, det betyder ogsaa at jeg kan laere noget af det, tage det med i min opfattelse af god arkitektur. Det er maaske ikke mestervaerk, men mange af disse elementer er med til at skabe godt liv, og det er netop deet vi arkitekter skal vaere gode til!
En fortsat god dag ;-D
(Change of plans: DANSK)
Mens jeg taenker paa mine projekter, lancerer jeg en helt ny diskussion: er Hundertwasser kitsch? Og hvis hans arkitektur er kitsch, hvorfor kan jeg saa paa en eller anden maade lide hans skaeve vinduer, groenne tage, bulende gulve? Hans enkle materialevalg, staerke farver? Jeg skulle jo hedde et "dannet" menneske, men aabenbart ikke dannet nok til at tage afstand fra det "populaere", det "vulgaere" i hans bygningskunst.
Hvis vi kigger paa begrebet kitsch, som betegnes af ordboeger paa nettet som: "adj : of a display that is tawdry or vulgar, n : art in pretentious bad taste", saa maa "good taste" betegnes som "de oevre klassers smag", altsaa et produkt af samfundets struktur og traditioner, men ikke produkt af meningsmaalinger. Det betyder (for mig at se) at begrebet er hoejst udemokratisk, da det ikke tager hoejde for flertal af smag, men paapeger den "daarlige smag" af "masserne", af proletariatet eller borgerne.
Nu er spoergsmaalet: er Channel kitsch? Dolce & Gabbana? Prada? Jeg ville sige paa mange maader, JA. Disse maerker som er nogle af de dyreste paa markedet bruger faktisk aktivt "kitsche" elementer (derved forstaaet "med rod i populaer kultur") til bedre at saelge. Ingen kan fortaelle mig at de oevre klasser ikke koeber kitschede produkter! I dag gaelder det: hvis det er dyrt nok, saa er det fedt nok!
Det kan kun betyde at naar borgerlige oestrigere (f.eks. vores sambo, Bernhard og Nora (svigermutti)) kalder Hundertwasser for daarlig smag, saa er det en produkt af deres faelles kultur, af deres opdragelse. Jeg tror de er blevet opdraget til "ikke at kunne lide den slags", da de har en anden idee af "respektabel" kultur.
Jeg mener det er smaaborgerligt at forkaste den maade at lave huse paa. Det er ikke "dannet arkitektur", men det er en maade at lave huse paa som de fleste mennesker synes at er nydelig. Vi kan alle sammen lide traegulve, tykke vaegge malet i almulige farver, vi elsker at have planter omkring os og ville give mange hundrede tusinder kroner for en taghave! Saa hvorfor ikke laere noget af det? Se: jeg kan lide det, det betyder ogsaa at jeg kan laere noget af det, tage det med i min opfattelse af god arkitektur. Det er maaske ikke mestervaerk, men mange af disse elementer er med til at skabe godt liv, og det er netop deet vi arkitekter skal vaere gode til!
En fortsat god dag ;-D
miðvikudagur, október 08, 2003
A thessari viku sem eg hef verid i ViÂnarborg hefur mer tekist ad:
1. Hafna atvinnutilbodi hja risa arkiÂtektanna her i borg, sem ad sagdi mer ad reikna med riÂflegri aukavinnu a manadarkaupinu 300 Evrur! Geri adrir betur. Eg hef hins vegar thessa siÂdustu daga ordid dalitid hraedd um ad eg hafi gert mistok. Ef einhver ykkar thekkir til kvikmyndaidnadarins tha jafnast thetta trix a vid ad neita ad leika a moti fylkisstjora KaliforniÂu i dyrri pornomynd.
Tjekkid a slorinu a: http://www.coop-himmelblau.at
2. Fara til Oslo i dirty weekend tour. Thad jafnast ekkert a vid Nordurlondin! Eg var i thviÂliÂku sjokki yfir launamismunum og ollum mogulegum mismunum (get varla truad thvi ad fylkisstjori KaliforniÂu og svo ekki se minnst a Bernhard MINN komi fra thessu landi), og var thvi mjog anaegd ad komast tilbaka i hryssingskuldann uppfra. Oslo er dyrindisborg :-D
3. Fara i atvinnuvidtal a manudag hja Silberpfeil sem borga tho 700 Evrur a manudi (jafnast ekki a vid Henning vin minn en er allavega byrjun!) Their sogdu mer ad hringja a manudaginn thvi their aetludu ad akveda sig a manudag, en af einhverjum orsokum fekk eg massa-mailinn theirra til allra sem their aetla EKKI ad rada. Hann var sendur u.th.b. tveimur klukkustundum eftir ad eg taladi vid manninn i sima thannig ad vid verdum ad vona ad e-mailinn minn hafi fyrir mistok verid sendur til ritarans. Hvad haldid thid?
4. Farid i Museumsquartier og sed austurriska listamenn sjotta aratugsins bada sig i kaniÂnublodi og vaxi. Medal annars var tharna video fra uppistandi i auditorium 1 i Haskolanum (arid 1965 u.th.b.) thar sem fjorir berir karlmenn stilltu ser upp a bord kennarans og drukku bjor a medan einn lagdist uppa thad og runkadi ser. Sa sjotti stod og flutti raedur sosjalismanum til hyllingar. Vid hlidina a viÂdeoinu var svo urklippa ur bladi thar sem lagst var gegn sliÂku "schweinerei" og thar sem sagt var ad slikan skandal yrdi komid i veg fyrir i framtidinni, borgurum til mikils lettis (hofudpaurum uppataekisins var stungid i svartholid ad sjalfsogdu).
5. Farid i annad atvinnuvidtal i dag, hja mjog spennandi liÂtilli skrifstofu sem er stadsett ekki langt fra Belvedere. Thessi um thad bil sex manna skrifstofa er svo litil ad their geta ekki bodid meiri laun en 400 Evrur (tho adeins meira en Himnatikin/ Himmelsau), hins vegar ma eg koma og fara eins og mer synist, allar helgar fri og engin naeturvinna a kaffitrippi. Hljomar vel, finnst mer, enda voru thau serstaklega indael i alla stadi. Tjekkid a Archiguards!
Annars hefur verid rigning i dag en samt fallegt vedur inn a milli (th.e.a.s. flottir litir a himninum). Hedan sem eg sit vid tolvuna sest til Gloriettunnar a Schonbrunn haedinni, eg thakka eiginlega gudi fyrir ad linditrenu fyrir utan var slatrad sama dag og eg flutti hingad inn. Utsynid er meirihattar.
Enn hef eg ekki sed tengdaforeldrana, en kemur liklega ad thvi fljotlega ef eg thekki thau rett. Eg aetladi eiginlega ad gabba Noru til ad bjoda mer a kaffihus, eg verd tha liklega ad maeta i nyja skotapilsinu, ranaskonum fra Bianco og SERSAUMADA frakkanum minum. OdruviÂsi er ekki haegt ad lata sja sig med henni i baenum!
Eg hef mikid verid ad velta fyrir mer hvort eg eigi ad skrifa her a iÂslensku, donsku eda ensku. Thad myndi oneitanlega opna nokkrar gaettir til vina minna ef eg skrifadi donsku, en thad er bara svo notalegt ad geta krotad nokkur ord a modurmalinu... Hins vegar litur ekki ut fyrir ad bloggid leyfi neina serislenska eda serausturriska stafi... Someone: hvad geri eg?!
Innilegar kvedjur til ykkar allra.
Pistli nr 1 lokid. (Jafnast a vid "punktur og basta" fraegs kennara i Varmalandsskola)
1. Hafna atvinnutilbodi hja risa arkiÂtektanna her i borg, sem ad sagdi mer ad reikna med riÂflegri aukavinnu a manadarkaupinu 300 Evrur! Geri adrir betur. Eg hef hins vegar thessa siÂdustu daga ordid dalitid hraedd um ad eg hafi gert mistok. Ef einhver ykkar thekkir til kvikmyndaidnadarins tha jafnast thetta trix a vid ad neita ad leika a moti fylkisstjora KaliforniÂu i dyrri pornomynd.
Tjekkid a slorinu a: http://www.coop-himmelblau.at
2. Fara til Oslo i dirty weekend tour. Thad jafnast ekkert a vid Nordurlondin! Eg var i thviÂliÂku sjokki yfir launamismunum og ollum mogulegum mismunum (get varla truad thvi ad fylkisstjori KaliforniÂu og svo ekki se minnst a Bernhard MINN komi fra thessu landi), og var thvi mjog anaegd ad komast tilbaka i hryssingskuldann uppfra. Oslo er dyrindisborg :-D
3. Fara i atvinnuvidtal a manudag hja Silberpfeil sem borga tho 700 Evrur a manudi (jafnast ekki a vid Henning vin minn en er allavega byrjun!) Their sogdu mer ad hringja a manudaginn thvi their aetludu ad akveda sig a manudag, en af einhverjum orsokum fekk eg massa-mailinn theirra til allra sem their aetla EKKI ad rada. Hann var sendur u.th.b. tveimur klukkustundum eftir ad eg taladi vid manninn i sima thannig ad vid verdum ad vona ad e-mailinn minn hafi fyrir mistok verid sendur til ritarans. Hvad haldid thid?
4. Farid i Museumsquartier og sed austurriska listamenn sjotta aratugsins bada sig i kaniÂnublodi og vaxi. Medal annars var tharna video fra uppistandi i auditorium 1 i Haskolanum (arid 1965 u.th.b.) thar sem fjorir berir karlmenn stilltu ser upp a bord kennarans og drukku bjor a medan einn lagdist uppa thad og runkadi ser. Sa sjotti stod og flutti raedur sosjalismanum til hyllingar. Vid hlidina a viÂdeoinu var svo urklippa ur bladi thar sem lagst var gegn sliÂku "schweinerei" og thar sem sagt var ad slikan skandal yrdi komid i veg fyrir i framtidinni, borgurum til mikils lettis (hofudpaurum uppataekisins var stungid i svartholid ad sjalfsogdu).
5. Farid i annad atvinnuvidtal i dag, hja mjog spennandi liÂtilli skrifstofu sem er stadsett ekki langt fra Belvedere. Thessi um thad bil sex manna skrifstofa er svo litil ad their geta ekki bodid meiri laun en 400 Evrur (tho adeins meira en Himnatikin/ Himmelsau), hins vegar ma eg koma og fara eins og mer synist, allar helgar fri og engin naeturvinna a kaffitrippi. Hljomar vel, finnst mer, enda voru thau serstaklega indael i alla stadi. Tjekkid a Archiguards!
Annars hefur verid rigning i dag en samt fallegt vedur inn a milli (th.e.a.s. flottir litir a himninum). Hedan sem eg sit vid tolvuna sest til Gloriettunnar a Schonbrunn haedinni, eg thakka eiginlega gudi fyrir ad linditrenu fyrir utan var slatrad sama dag og eg flutti hingad inn. Utsynid er meirihattar.
Enn hef eg ekki sed tengdaforeldrana, en kemur liklega ad thvi fljotlega ef eg thekki thau rett. Eg aetladi eiginlega ad gabba Noru til ad bjoda mer a kaffihus, eg verd tha liklega ad maeta i nyja skotapilsinu, ranaskonum fra Bianco og SERSAUMADA frakkanum minum. OdruviÂsi er ekki haegt ad lata sja sig med henni i baenum!
Eg hef mikid verid ad velta fyrir mer hvort eg eigi ad skrifa her a iÂslensku, donsku eda ensku. Thad myndi oneitanlega opna nokkrar gaettir til vina minna ef eg skrifadi donsku, en thad er bara svo notalegt ad geta krotad nokkur ord a modurmalinu... Hins vegar litur ekki ut fyrir ad bloggid leyfi neina serislenska eda serausturriska stafi... Someone: hvad geri eg?!
Innilegar kvedjur til ykkar allra.
Pistli nr 1 lokid. (Jafnast a vid "punktur og basta" fraegs kennara i Varmalandsskola)
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)
